تمام راهها به گیسوان تو ختم می شوند .

تمام ابرها در دستان تو به دنیا می آیندو تمام آفتابها از چشمان تو آغاز مشوند .

صدایم را بشنو ای یگانه ای که از همه کهکشانها بالاتر نشسته ای!

صدایم را که در آغوش گلها معطر شده به اتاقت راه بده !

کجا به سراغت بیایم ؟

ای آخرین آرزوی من!

در جنگلهای انبوه و شرجی شمال یا کوهستانهای مغرور غرب؟  

بی قراری ام را برای که بگویم ؟  

به پیچکهایی که هرگز تا ارتفاع تو قد نمی کشند!

یا درختانی که دستشان به دامان تو نمی رسد ؟

از تو فقط با دهانهایی گفتگو می کنم که بارها نام تو را بوسیده اند ٬  با دریاهایی که شب و روز در  تو  غوطه می خورند٬ با دلهایی که بوی شیرین فرهاد رادارند .  صبح ها که آسمان را آرام تکان می دهی  و  بر پلکهایمان خورشید می ریزی ٬  با تو حرف می زنم  ٬  در حالیکه بارانها به دورم حلقه زده اند و حرفهایم را ترجمه می کنند .

ای  نازنین تر  از افسانه های ناگفته ! 

بضاعت  من  اندک است .

هدیه ای  برای  تو  ندارم  جز لبخندهایی که طعم عشق را دارد و اشکهایی که از چشمه های ملکوت زلال تر است .

من و  شقایق  و  نارنج همزمان به دنیا آمده ایم  ٬  در روزی که دستهای محبوب تو که لبریز از عشق بودند در تپه های ازل سنبله ها و یاسمن ها را می آفریدند .

ای قشنگ تر از  روزهای عاشقی !

ای  دلپذیر تر از ساعتهای پرتپش انتظار ! 

پیوسته  برایت می خوانم با دهانی که بوی گل سرخ می دهد و هر روز نام شیرین تو را می بوسد.

 "از محمد رضا مهدیزاده"